🌹Epilog🌹

-Dlaczego idziemy tam, gdzie myślę, że idziemy? -zapytał Baekhyun, dając się prowadzić dobrze sobie znaną ścieżką. -Chyba nie chcesz mnie zakopać przez ten burdel w pokoju, prawda?

Chanyeol zaśmiał się pod nosem i zaprzeczył ruchem głowy.

-Nie dzisiaj, choć ostatnio naprawdę mam ochotę to zrobić, księżniczko na ziarnku wszystkiego, bo masz taki burdel na łóżku.

-To też twoje łóżko.

-Ale twój burdel.

Dalszą drogę przebyli w milczeniu, wsłuchując się w odgłosy typowe dla lasu. Drzewa szumiały, a strumień ciągnący się przez część lasu wydawał z siebie cichutkie, uspokajające dźwięki.
Ich buty były już całkiem przemoknięte przez wilgoć zebraną na trawie i innej roślinności, przez niedawno padający deszczyk.

Baekhyun patrzył z zainteresowaniem na skupionego Chanyeola, który delikatnie trzymał jego mniejszą dłoń, aby ten na pewno mu się znowu tu nie zgubił. Baek sprzecznie zaśmiał się w duchu na to dość smutne wspomnienie i poprawił bluzę, która idealnie chroniła go przed lekkim chłodem marcowego popołudnia.

Po kilku minutach cichego spaceru doszli do kamiennego mostku, na który obydwaj patrzyli z bardzo mieszanymi uczuciami. Mieli z tym miejscem naprawdę wiele wspomnień, zarówno tych zabawnych, najpiękniejszych jak i smutnych i... tych, których po prostu nie chcieli pamiętać, ale były dla obydwojga ważne.

-Więc... -Baekhyun spojrzał na Yeola z dołu, będąc naprawdę ciekawym, co skłoniło tego wielkoluda do przejechania tu po tak długim czasie. -Powiesz w końcu, dlaczego zaciągnąłeś mnie tu tak nagle? Chcesz powspominać?

-Nie muszę tu przyjeżdżać, aby o wszystkim pamiętać -odparł Chanyeol i spojrzał na piękne, ciemne oczy ukochanego. -Ale tu to wszystko staje się jakby żywsze.

-Co prawda, to prawda -Przytaknął niższy i cofnął się zaskoczony o krok, gdy Chanyeol nagle po prostu przed nim uklęknął i chwycił jego dłonie w swoje, większe. -Yeol... co ty robisz...? -wydukał zaskoczony, nie mogąc wydusić z siebie nic więcej.

-Tutaj wszystko się zaczęło, prawda? To naprawdę ważne dla mnie miejsce. Nie ważne, co działo się tu później. Baekkie, kocham cię i o ile się zgodzisz... chciałbym, abyś stał się moim narzeczonym, nie tylko partnerem.

-Ale... w Korei mężczyźni nie mogą wziąć ślubu i...

-Wiem to. Nie musimy mieć ślubu. Chciałbym, abyś traktował moją prośbę niemalże tak samo, jak ślub. Chcę po prostu, abyś był dla mnie ważniejszy, niż tylko chłopak. Chcę, byś był właściwie mój.

-Jesteś głupi -zaśmiał się Baekhyun i ukradkiem starł pojedynczą łzę, która wydostała się spod jego powieki. Uklęknął na przeciwko Yeola i złapał jego twarz w swoje dłonie, aby złożyć na ustach ukochanego krótki pocałunek. -W takim razie i ja się tobie oświadczam.

-Przyjmuję. A ty? -Yeol trzymał w dwóch palcach srebrny pierścień, przypominający swoim wyglądem obrączkę. Czekał na słowa potwierdzenia Baekhyuna, aby móc założyć biżuterię na palec chłopaka.

-Ja też, ale na pierścionek musisz poczekać, aż wrócimy do Seulu.

Yeol uśmiechnął się szeroko, włożył na palec narzeczonego pierścień i objął go mocno, aby następnie chciwie dotknąć swoimi wargami jego usta. Tkwili tak w dłuższej chwili, otoczeni dźwiękami strumienia, gęstym, zielonym lasem, zapachem kwiatów i swoim szczęściem, którego nie zepsuje im już nikt. Nigdy.

Kiedy będziesz patrzył nocą w niebo, będzie ci się wydawało, że wszystkie gwiazdy śmieją się do ciebie, ponieważ ja będę uśmiechał się na jednej z nich.