18. Dzień 211 - kolejny zapisany w pamiętniczku

Poranek wyglądał zupełnie normalnie. Jak zawsze wstał, ubrał się w miarę czyste ciuchy, aby po zastanowieniu zmienić je jednak na mundurek. Zjadł szybkie śniadanie, udał, że jest smutny z powodu rozstania z rodzicami na cały dzień i wyszedł. Nie miał już powodów, aby przechodzić przez park, który był mu nie po drodze. I tak nie podglądałby już Kyungsoo, skoro mógł normalnie się z nim spotkać.
Aktualnie jednak martwił się o to, że jest poniedziałek, a Dyo będzie w szkole sam. Nie wiedział, czy szkolna elita w końcu odpuści, ale wierzył, że jego ukochany nad wszystkim panuje, skoro wczoraj nawet do niego napisał. Jednak Kai nie mógł być spokojny, jeśli czuł, że cokolwiek może grozić jego ukochanemu.

— Elo —   Usłyszał tuż przy uchu i poczuł klepnięcie w ramię.

— Elo —   odpowiedział Sehunowi, przybijając z nim nieudaną piątkę.

— Jak twoja Julia? — zapytał, nawiązując do porównania, które już nieraz stosowali.

— Dobrze... chyba. A twoja? —  zaśmiał się pod nosem, ale niepokój nie pozwalał mu na nic więcej.

— Nadal się mnie boi, więc chyba normalnie. —   Wzruszył ramionami, wzdychając. Jonginowi nawet trochę było go szkoda. Kyungsoo przynajmniej go akceptował i nawet lubił, natomiast Luhan po prostu się bał swojego wielbiciela, myśląc, że ten chce go pobić. Sehun może mieć ciężko na swojej drodze do wielkiej miłości.

— Pomóc ci jakoś? —  Kai spojrzał na przyjaciela, zastanawiając się, co właściwie mógłby zrobić.

— Byłoby spoko w sumie... —  Wyglądał przez chwilę jak życiowy przegryw, przez co Kaiowi zbierało się na śmiech. Nie sądził, że jego przyjaciel, który kiedyś był nie lepszy w imprezowaniu od niego, zmieni się w ciepłą kluchę przez jakiegoś jelenia. Ale w sumie on sam się zmienił dla kogoś innego. Co się z nimi do cholery stało?! Z dwójki zajebistych gości zmienili się w jakiś makaron do cholery. I najgorsze w tym wszystkim było to, że chyba nawet sami nie chcieli tego zmieniać. Ich męskość ulatuje z nich z każdą chwilą, a przynajmniej właśnie tak czuli.

— Można pogadać z chanbaekami —  mruknął w końcu blondyn. —  Pusta dyńka Baeka czasem umie coś wymyślić. CZASEM. Mi na przykład pomógł ten jeden raz w życiu.

— Czasem...

Doszli do szkoły, rozmawiając o różnych pierdołach związanych z grami komputerowymi i nowym magazynem sportowym, a także o ostatnim wyniku meczu Polska - Korea. Lekcje mijały im jak zawsze nudno i długo, a Sehun zamiast notowaniem, zajmował się wgapianiem z plecy Luhana. Czyli po prostu dzień jak co dzień.

W czasie przerwy na lunch, jak zawsze zasiedli przy swoim ulubionym stoliku, a dołączyła do nich dwójka ich przyjaciół, chodząca jednak do innej klasy.

— Patrzcie! —   wykrzyknął Baekhyun, machając im przed twarzą dłonią, na której widniał pierścionek z różowym kotkiem. —  Yeollie w końcu zgodził się na pierścionki dla par! To prawie jak oświadczyny! —  Jego twarz wyglądała jak jedna wielka bułka, wypełniona szczęśliwym, tęczowym nadzieniem, a Chanyeol zażenowany usiadł i od razu zaczął jeść. Na jego palcu widać było niebieskiego kotka.

— Nie komentujcie —  powiedział najwyższy z nich, patrząc na nich naburmuszonym wzrokiem.

Sehun i Kai dusili się ze śmiechu, a Chanyeol poirytowany spojrzał karcąco na Baekhyuna, który udawał, że nic nie widzi i dalej szczerzył się jak głupi. Przytulił się do jego ramienia i ocierał się o nie policzkiem.

— Jesteś taki kochany, Channie — mruczał.

Sehun parskał jak głupi, a Kai zasłonił rękoma oczy, czując, jak zbierają się w nich łzy ze śmiechu.

— Ja przynajmniej mam chłopaka, frajerzy —  powiedział Chanyeol, będąc wkurzonym reakcją kumpli i przytulił do siebie Baekhyuna jedną ręką, patrząc cały czas na Oh i Kima.

Momentalnie ucichli i zmarszczyli brwi.

Racja.

A po chwili spojrzeli na siebie zrezygnowali, zaczynając z powrotem jeść. W międzyczasie zastanawiali się, czy Luhan i Dyo spodobałyby się takie pierścionki i czy powinni nadwyrężyć swoje kieszonkowe.

— Co tam u was? —   zapytał Baekhyun, ładując sobie do ust wielką porcję naleśnika z polewą czekoladową.

Obydwaj jak na zawołanie westchnęli i odłożyli sztućce.

— Martwię się o Dyo.

— Luhan mnie nienawidzi.

Powiedzieli to równocześnie, a Baekhyun starał się wszystko przeżuć, aby móc odpowiedzieć.

— Ja się nie dziwię Luhanowi, że się ciebie boi, jak za każdym razem, gdy ciebie widzi, szczerzysz się jak idiota, albo na niego wpadasz. —  Chanyeol wywrócił oczami.

— Dlaczego martwisz się o Dyo? —  zapytał zdziwiony Baekhyun.

— Jest w szkole sam. Co jeśli coś mu zrobią? —  zapytał blondyn, kładąc głowę na blacie stołu.

— Ale przecież on stoi tam —  powiedział Baek, patrząc gdzieś za głowę Kaia.

— Ta, no wiem, ale... zaraz... CO?! —  krzyknął, odwracając się do tyłu. Wśród tłumu wyłapał charakterystyczną sylwetkę stojącą przy wejściu. Kyungsoo uśmiechał się wesoło i rozmawiał energicznie z Luhanem. —  Co tu się odkurwia...?

— Dobre pytanie —  powiedział Sehun, który pognał od razu za przyjacielem, który skierował się szybkim krokiem w tamtą stronę. Poszedł tam głównie dlatego, że miał szansę blisko stać obok swojego obiektu westchnień i może nawet wywrzeć na nim dobre wrażenie.

— Dyo? —  zapytał Kim, stając obok dwóch niskich chłopaków. Spojrzeli na niego, a Luhan skinął głową.

— Tutaj jest. Jestem ci jeszcze potrzebny? —  zapytał Luhan, uśmiechając się miło.

— Nie, dzięki. —  Dyo odwzajemnił uśmiech.

Luhan chciał już odejść, więc odwrócił się, ale wpadł na coś twardego. Otworzył szeroko oczy i uniósł głowę ku górze. Zobaczył parę ciemnych oczu, patrzącą prosto na niego.

— Emmm... —   zająknął się i spuścił wzrok. —  Mogę... przejść?

Sehun, nie wiedząc, co mógłby innego zrobić, skinął głową, przesunął się na bok i chwilę patrzył na plecy blondynka, zanim ten nie zniknął wśród tłumu.

— Co ty tu robisz? —  zapytał oniemiały Kai, patrząc na identyczny mundurek jak jego, który jednak miał na sobie Kyungsoo.

— Profesor Kim prosił, abyś mnie oprowadził. Hej, jestem Dyo. Jestem nowy. —  Uśmiechnął się promiennie, wyciągając ku niemu rękę, którą ten uścisnął.

— Mam de ja vu... —   powiedział cicho Kai, nie mogąc wyjść z szoku.

— To co? Chcesz mnie oprowadzić? —  zaśmiał się, patrząc na jego nieobecny wyraz twarzy.

Pokiwał szybko głową i wyrwany z szoku, z entuzjazmem zignorował wszystko i pociągnął Kyungsoo w stronę wyjścia ze stołówki.